JESTEM NASTOLATKĄ

I nie dlatego, że chodzę w bluzie w kucyki pony, ani nawet nie dlatego, że moja kosmetyczna też jest w ten print i nie posiadam zwykłych, basicowych odzieży wierzchnich.
Poza czymś totalnie odjechanym.

Nie chodzi też o to, że wzdycham tęsknie do plecaka w pluszowego jednorożca, na moim profilowym dumnie prezentuje się czapka z Artemisem, a także jeżdżę nocą na diskodesce.
Kto nie wie o co chodzi, zapraszam na mój instagram.

Bardziej o to, iż jako istota na wskroś przesiąknięta nostalgią i tęsknym spojrzeniem omiatająca zdjęcia i pamiętniki z okresu adolestencji, dużo żywiej u mnie pracują obrazki z tamtego czasu, niż z jakiegokolwiek innego.

Co jest o tyle intrygujące iż w zasadzie moje życie nastoletnie nie tylko nie było specjalnie ciekawe, ale rzekłabym, że dość zahukane.
Nudne, pozbawione imprez, wyjazdów i bardzo silnie skupione na wewnętrznych przeżyciach.
Skrupulatnie spisywanych w pamiętniczkach, a jakże.

Wiedzieć Wam trzeba iż Erillek nim stał się Erillkowym Erillkiem był nieśmiałym, zakompleksionym i bojącym się cokolwiek powiedzieć głośno Erillkiem.

Nie do uwierzenia, patrząc na to jak pyskata jestem obecnie.

Powracając jednak do meritum mej wypowiedzi.

Do tej pory wnosiłam iż; z uwagi na swoje dość introwertyczne korzenie i tendencje do intensywnego przeżywania emocji, a także dokumentowanie ich wielokolorowymi atramentami; jestem w zasadzie ewenementem.
Ot w człowieku najwidoczniej tkwi potrzeba poczucia się wyjątkowo na tle innych.

Jakież było me zdumienie gdy okazało się, że w zasadzie z kim w jakim wieku nie rozmawiam i on okres nastolęctwa wspomina najintensywniej.
Dla mnie to tym dziwniejsze; iż to w okresie tuż po nim zwiedziłam większy kawał świata, poszerzyłam swoje horyzonty, poznałam ludzi wielu krajów, kontynentów a także i kultur.
W skrócie ujmując jest co pamiętać bo było na bogato.

Mimo to uczucie zawodu czy zawstydzenia gdy widziałam na korytarzu swojego liceum chłopaka z trzeciej klasy – sama będąc w ledwie pierwszej – jest we mnie bardzo żywe.
Nie tak jak przeżywanie na przykład pysznej porannej kawy i wspólnego śniadania.
Ale jakoś tak totalnie absurdalnie to wspomnienie jest wyraźnie.
Podobnie jak twarze koleżanek z klasy, niektóre ich słowa czy moje uczucia względem nich.

Tak na ten przykład, również uczucie urazy – czy to wobec nauczyciela, który nie traktował fair; czy tez wobec tego, iż ja sama zachowałam się nie w porządku – również są bardzo intensywne.

Pamiętam przeżywanie swojej pierwszej sympatii, szum w uszach gdy dotknął mojej ręki i w ogóle ogrom jakichś randomowych sytuacji sprzed 20 lat a czasem nie pamiętam co robiłam trzy dni temu.

I tak się zastanawiam w wolnych chwilach – a nie mam ich jakoś spektakularnie wiele – czy to przypadkiem nie jest tak, że w tym czasie człowiek po prostu to wszystko tak cholernie silnie przeżywał.

Życie odczuwało się intensywne, mocno i w bardzo spolaryzowany sposób. Trudno było się zdobyć na jakąś dogłębną logiczną analizę, bo wszystkim rządziły wylewające się po głębokie trzewia – emocje.

A może to jakaś taka tęsknota za tym, że w zasadzie mniej było można; ale za równie mniej było trzeba odpowiadać..?